ข้าวสาลี ต่อมีความอยากก่อนจึงให้กระทำหรือประการใด
พระเจ้ากรุงมิลินท์ปิ่นกษัตริย์ตรัสว่าหามิได้ โยมให้กระทำตระเตรียมไว้แต่ยังไม่มีความ
อยาก เพื่อจะกินทันอยากจะมีมาข้างหน้า
พระนาคเสนจึงถวายพระพรว่า มหาราช ดูรานะบพิตรพระราชสมภาร บพิตรให้
กระทำไร่ไถนาปลูกข้าวสาลีไว้ก่อน เพื่อจะรักษากันความอยากอันจะมีมาข้างหน้า ฉันใดก็ดี
อาตมานี้ก็พากเพียรไว้แต่หัวที เพื่อจะกันเสียงซึ่งทุกข์อันจะมีมาข้างหน้านั้นก็เหมือนกัน ขอ
ถวายพระพร
พระเจ้ากรุงมิลินท์ปิ่นประชากร ทรงพระโสมนัสตรัสว่า กลฺโลสิ พระผู้เป็นเจ้ากล่าว
นี้สมควร
อนาคตปัญหา คำรบ 3 จบเท่านี้

ทูรพรหมโลกปัญหา ที่ 4

สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ปิ่นธรณีมีพระราชโองการตรัสถามว่า ภนฺเต นาคเสน ข้า
แต่พระนาคเสนผู้ปรีชา อันว่าพรหมโลกกับมนุษย์โลกนี้ ไกลกันสักว่าเท่าไร
พระนาคเสนจึงวิสัชนาแก้ไขว่า มหาราช ขอถวายพระพรบพิตรพระราชสมภาร
ผู้เป็นใหญ่ในสิริราชสมบัติ พรหมโลกกับมนุษย์โลกนี้ไกลกันมาก ถ้าว่าจะเอาศิลปาปาสาณ
ประมาณท่ากูฏาคารปราสาทโยนลงมาแต่พรหมโลกนั้น วัน 1 กับคืน 1 ศิลาจะตกลงมาไกล
ได้ 48,00 โยชน์ ประมาณ 4 เดือน จึงจะถึงเดิน
สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ประชากร มีพระราชโองการตรัสว่า ภนฺเต นาคเสน ข้าแต่พระ
นาคเสน พระผู้เป็นเจ้ากล่าวไว้ว่า ยังมีบุรุษผู้หนึ่งมีกำลังมาก จะคู่เข้าจะเหยียดออกซึ่งพาหา
แขนซ้ายขวาทั้งสองนั้นรวดเร็วฉันใดก็ดี พระภิกษุที่มีฤทธิ์เป็นวสีชำนาญในฌาน มาตรว่าจะ
อันตรธานหายจากชมพูทวีปนี้ ลัดนิ้วมือหนึ่งก็จะถึงพรหมโลกรวดเร็ว เหมือนบุรุษคู้เข้าและ
เหยียดออกซึ่งแขนนั้น ก็ปานกันกับไปสู่พรหมโลกอันไกลได้มากหลาย 100 โยชน์ ก็เร็ว พลัน
เออก็ไฉนจึงไม่ช้าเหมือนศิลาอันโยนลงมาเล่า

พระนาคเสนจึงวิสัชนาแก้ไขว่า มหาราช ดูรานะบพิตรผู้ประเสริฐ อันว่าชาติภูมิ
ของบพิตรพระราชสมภาร อยู่ที่ไหนเล่า
พระเจ้ากรุงมิลินท์ปิ่นกษัตริย์บอกว่า ภนฺเต ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า ยังมีเกาะอันหนึ่งชื่อ
ว่าอลสัณฑะไกลได้ 200 โยชน์ ชาติภูมิของโยมอยู่ที่ตรงนั้น
พระนาคเสนจึงถามว่า มหาราช ดูรานะบพิตรผู้ประเสริฐ บพิตรจงระลึกไปดูเกาะนั้น
พระเจ้ากรุงมิลินท์ปิ่นกษัตริย์ตรัสว่า อาม ภนฺเต เจ้าข้า โยมระลึกแล้ว
ก็มหาบพิตรระลึกได้ 200 โยชน์ เร็วบัดเดี๋ยวก็ถึงเกาะอลสัณฑะนั้นฉันใด พระอรหันต์
เข้าสู่ฌานนั้น เหาะไปแต่ชมพูทวีปรีบเร็วถึงซึ่งพรหมโลกเร็วเหมือนกันกับพระองค์อยู่ที่นี้ ระลึก
ถึงเกาะอลสัณฑอันเป็นชาติภูมิแห่งมหาบพิตร
ในกาลนั้น พระเจ้ากรุงมิลินท์ปิ่นกษัตริย์ตรัสว่า กลฺโลสิ พระผู้เป็นเจ้าวิสัชนานี้สมควร
ทูรพรหมโลกปัญหา คำรบ 4 จบเท่านี้

พรหมโลกกัสมิรปัญหา ที่ 5

พระเจ้ากรุงมิลินท์ภูมินทราธิบดี มีพระราชโองการตรัสถามว่า ภนฺเต นาคเสน ข้า
แต่พระนาคเสนผู้เจริญ คนกระทำกาลกิริยาตายจากมนุษยโลกนี้พร้อมกัน คนหนึ่งนั้นไปบังเกิด
ในพรหมโลก คนหนึ่งนั้นไปบังเกิดในกัสมิรนคร ใครจะเกิดได้ก่อน
พระนาคเสนจึงถวายพระพรว่า มหาราช ดูรานะบพิตรพระราชสมภาร คนทั้งสองนั้น
เกิดได้พร้อมกัน
สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ปิ่นกษัตริย์ตรัสว่า ยังกระไรกระนั้น นิมนต์พระผู้เป็นเจ้ากระทำ
อุปมาไปก่อน
พระนาคเสนถวายพระพรว่า มหาราช ดูรานะบพิตรพระราชสมภาร ชาติภูมิของ
มหาบพิตรสถิตสถานที่ใดเล่า
ฝ่ายพระเจ้ากรุงมิลินท์ปิ่นกษัตริย์ตรัสว่า โยมบังเกิดที่กลาสิรคามอันนี้ ในเกาะ
อลสัณฑะนั้น